2021 թ.-ին Հայաստանի երիտասարդական մայրաքաղաքը Կապանն է, և մենք օգոստոսի 12-ը՝ Երիտասարդության միջազգային օրը նշեցինք Կապանում։ Այդ օրը Կապանում անցկացվող միջոցառումներին ավելացրեցինք ևս երեքը։ Նախ, ժամը 12-ին մեկնարկեց երիտասարդական հեծանվարշավը՝ ուղղված առողջ ապրելակերպի, ֆիզիկական ակտիվության ու հեծանիվ քշելու քարոզմանը։ Այն կազմակերպել էինք Կապանի «Զարգացման նախաձեռնություններ» հասարակական կազմակերպության հետ համատեղ։ Պատահականության սկզբունքով ընտրված վեց մասնակից ստացավ մեր պատրաստած մրցանակները։ Այնուհետև, արդեն երեկոյան, «Փոփոխությունների թատրոնի» օգնությամբ, խաղացինք մեր «Փրկիր մոլորակդ առորյա քայլերով» ուրախ ու ուսուցողական զեբրախաղը, իսկ հաղթողները ստացան մրցանակներ։ Եվ վերջապես, ՕՍԸՄ հիմնադրամի հետ համատեղ, հանձնեցինք երիտասարդների համար հիանալի «ՕՍԸՄ» գաղափարների մրցույթի մրցանակը՝ 1000 ԱՄՆ դոլարին համարժեք դրամ։ Մեր հաղթողն էր երիտասարդ Արփի Ադամյանը Մեղրիից՝ պատանի բլոգերները տուն ստեղծելու գաղափարով։ Եվս երկու ՕՍԸՄ մրցանակ հանձնեց մեր գործընկեր ՄԱԿ-ի Մանկական հիմնադրամը։ Ահա մեր համեստ ներդրումը Սյունիքի երիտասարդների համար։ Շնորհավոր Երիտասարդների միջազգային օրը։

Ի շարունակություն 2021թ հունիսին Հայաստանում ՄԱԿ-ի Միգրացիոն ցանցի պաշտոնական գործարկմանը՝ Միգրացիայի միջազգային կազմակերպության (ՄՄԿ) հայաստանյան առաքելությունը ՄԱԿ-ի Միգրացիոն ցանցի ՄՄԿ-ի և ՄԱԿ-ի Զարգազման ծրագրի (ՄԱԶԾ)-ի կողմից ղեկավարվող թիվ 2.1 աշխատանքային խմբի շրջանակում իրականացրեց «Միգրացիայի ինտեգրումը Երկրի ընդհանուր վերլուծության և ՄԱԿ-ի Կայուն զարգացման գործընկերության շրջանակի համատեքստում» թեմայով վերապատրաստում` նախատեսված Հայաստանում և Վրաստանում գործող ՄԱԿ-ի գործակալությունների աշխատակիցների համար։ Արարողությանը բացման խոսքով հանդես եկավ Հայաստանում ՄԱԿ-ի մշտական ​​համակարգող և Հայաստանում ՄԱԿ-ի Միգրացիոն ցանցի համանախագահ պրն. Շոմբի Շարփը՝ նշելով միգրացիայի կարևորությունը՝ ՄԱԿ-ի 2030 զարգացման օրակարգի իրականացման համատեքստում և ավելացնելով, որ միգրացիան անմիջականորեն կապված է Կայուն զարգացման բոլոր 17 նպատակների և դրանց թիրախների հետ, ինչը նշանակում է, որ 2030-ի օրակարգը անհնար կլինի իրականացնել՝ առանց հաշվի առնելու միգրանտներին և առհասարակ շարժունակությունը: Վերապատրաստմանը ներկա եղան Հայաստանի և Վրաստանի ՄԱԿ-ի Միգրացիոն ցանցի անդամ գործակալությանների ներկայացուցիչներ, այդ թվում ` ՄԱԿ-ի Զարգացման ծրագիրը, ՄԱԿ-ի արդյունաբերական զարգացման կազմակերպությունը, ՄԱԿ-ի Պարենի համաշխարհային ծրագիրը, ՄԱԿ-ի Փախստականների հարցերով գերագույն հանձնակատարի գրասենյակը, ՄԱԿ-ի Բնակչության հիմնադրամը, ՄԱԿ-ի Պարենի և գյուղատնտեսության կազմակերպությունը, ՄԱԿ-ի մշտական համակարգողի գրասենյակը, Աշխատանքի միջազգային կազմակերպությունը, ՄԱԿ-ի ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ-ի հարցերի համատեղ ծրագիրը, ՄԱԿ-ի մանկական հիմնադրամը, Միգրացիայի միջազգային կազմակերպությունը, Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպությունը,  ՄԱԿ-ի Մարդու իրավունքների գերագույն հանձնակատարի գրասենյակը, ՄԱԿ Կանայք և Ժնևի միջազգային քննարկումների ներկայացուցչությունը։ Վերապատրաստումն ընդգրկել էր 3 հիմնական ուղղվածություն․ Միգրացիայի գլոբալ համաձայնագիրը և 2030 օրակարգը, ընդհանուր երկրի վերլուծությունը և ՄԱԿ-ի Կայուն զարգացման գործընկերության շրջանակը, գործընկերությունը, մշտադիտարկումը, հաշվետվությունն ու դրամահավաքը: Հաշվի առնելով դասընթացի յուրահատուկ ուսումնառության նպատակները՝ ՄԱԿ-ի ներկայացուցչական թիմերը և այլ շահագրգիռ կողմերը ​​տեղեկացան այն մասին, թե ինչպես համակարգված կերպով ինտեգրել միգրացիան ՄԱԿ-ի Կայուն զարգազման գործընկերության շրջանակներում և դրան ուղեկցող Երկրների Ընդհանուր Վերլուծություններում, ավելին՝ թե ինչպես է միգրացիայի ինտեգրումը Գործընկերության շրջանակներում նպաստում ՄԱԿ-ի անվտանգ, կանոնավոր և համակարգված միգրացիայի մասին գլոբալ համաձայնագրին և ինչպես է այն իր հերթին նպաստում Կայուն զարգացման նպատակների իրականացմանը: Այս մեկօրյա հանդիպման ընթացքում Հայաստանի և Վրաստանի մասնակիցները ստեղծեցին աշխատանքային խմբեր, որպեսզի փորձարկեն, թե ինչպես ՄԱԿ-ի Գլոբալ համաձայնագրի նպատակներն ու առաջնորդող սկզբունքները կարող են նպաստել Կայուն զարգացման նպատակների առաջընթացին և օպտիմալացնել վերջիններիս շրջանակում միգրացիայի ինտեգրման արդյունավետությունը։

Հայաստանի մարդու իրավունքների պաշտպանին հասցեագրվում են գանգատներ, բողոքներ, որոնք ակնհայտ ունենում են նաեւ ճակատագրական նշանակություն մարդու կյանքի համար։ Առավելեւս էլ չեմ խոսում կնոջ, երեխայի մասին, ում իրավունքների պաշտպանությունից է հաճախ կախված նաեւ նրա համար ճակատագրական նշանակություն ունեցող հարցերը։ Այդպիսի դեպքերից մեկով մեզ էր դիմել 20-ամյա մի աղջկա հորաքույրը և տեղեկացրել, որ եղբոր դուստրը գտնվում է հոգեբուժարանում, և նրան անհիմն կերպով թույլ չեն տալիս վերադառնալ տուն։ Սա մեզ համար կարևոր ազդակ էր, որ սկսեինք ուսումնասիրություն և իհարկե անհապաղ այց իրականացնել այդ հոգեբուժական հաստատություն։ Մինչ այդ մեզ հորաքույրը աղջկա տեղեկացրել էր, որ քանիցս այցելել է այդ հոգեբուժական հաստատություն, սակայն նրանից պահանջում են, որ աղջկա ծնողները ներկայանան, ավելին, հիմքեր չկան նրան բաց թողնելու համար։ Իսկ ծնողները, ըստ հորաքրոջ, չէին գտնվում Հայաստանի Հանրապետությունում։ Մեր այցը և իրականացված ուսումնասիրությունները, արագ արձագանքման առանձնազրույցները ակնհայտորեն մի պատկեր ցույց տվեցին, որը կարող էր պետական մարմինների, պաշտոնյաների ոչ բարեխիղճ աշխատանքի, ոչ կոմպետենտ աշխատանքի պատճառով ճակատագրական նշանակություն ունենար այդ աղջկա համար։ Մենք այցի արդյունքներով ուսումնասիրություններով պարզեցինք, որ խոսքը գնում է 20-ամյա մի աղջկա մասին, ում ամուսինը պարբերաբար ենթարկում էր բռնության, ծեծի, հոգեբանական բռնության, նաև նրան ընտանիքի անդամներն էին ենթարկում հոգեբանական բռնության, և նա մի օր որոշել էր վերջ տալ իր կյանքին։ Նա գնում է Երևանի կամուրջներից մեկի մոտ՝ մտադրվելով ցած նետվել այդ կամրջից։ Վերջին պահին հրաժարվում է մտադրությունից և զանգահարում է ոստիկանություն։ Ոստիկանությունը ժամանում է այդ վայր՝ որտեղից նա ցանկանում էր ցած նետվել, և նրան տեղափոխում է ոստիկանության բաժին։ Ոստիկանության բաժնում աղջկան ընդունում է հետաքննիչը և տեղեկանալով, որ նա ունի հոգեբանական աջակցության կարիք, հոգեճնշված վիճակում է գտնվում, չգիտես ինչ պատճառներով զանգահարում է շտապօգնության բժշկական ծառայություն։ Շտապօգնության ծառայությունը ժամանում է ոստիկանության բաժին և աղջկան դարձյալ էլի անհայտ պատճառներով տեղափոխում է հոգեբուժարան։ Հոգեբուժարանում արդեն նրան պարտադրում են ինչ-որ փաստաթուղթ ստորագրել։ Հետագայում մենք պարզեցինք, որ այդ փաստաթուղթը պարզապես օգտվելով աղջկա չգիտակցելու հնարավորությունից, հոգեճնշված վիճակից, պարզապես համաձայնություն էր, որ նրա նկատմամբ իրականացնեն բուժում։ Աղջիկը ստորագրում է այդ փաստաթուղթը և հաջորդ օրը իհարկե սկսում է գիտակցել, թե ինչ է իր հետ տեղի ունենում, ինչ վիճակում է հայտնվել, և պահանջում է, որ իրեն ազատ արձակեն։ Նույնիսկ գրավոր է պահանջում, նույնիսկ բանավոր է նաև սկսում պահանջել, բայց շարունակաբար հոգեբուժարանը հրաժարվում է նրան ազատ արձակելուց։ Իհարկե ակնհայտ էր, որ այստեղ չկային այլևս որևէ իրավական հիմքեր աղջկան պահելու, որովհետև ինչպես մենք հետագայում պարզեցինք, նա չափահաս էր, նա գործունակ էր, հետևաբար նրան որևէ հիմք չկար ոչ հոժարակամ բուժում իրականացնելու։ Ավելին ասեմ, նրա այդպիսի համաձայնության բացակայության պայմաններում արդեն սկսել էին ներարկել հոգեբուժական նշանակության դեղեր։ Ընդ որում, ասեմ ձեզ, որ սրանով աղջկա պատմությունն իհարկե չէր սահամանփակվել։ Նախ մենք պահանջեցինք, և նրան բաց թողեցին հոգեբուժական կազմակերպությունից, բայց դրանից հետո նրան ընտանիքում կրկնակի անգամ ևս սկսել էին ճնշման ենթարկել՝ պատճառաբանելով, որ նա հոգեկան հիվանդություն ունեցող մարդ է, շատ կներեք այդ բառի համար՝ «գիժ» է, և էլ ավելի պախարակել, էլ ավելի խարանի ենթարկել։ Դրանից հետո մեզանից իհարկե մեր դիմողը՝ աղջիկը, խնդրել էր հատուկ փաստաթուղթ, հավաստելու համար, որ ինքն իրականում չունի հոգեբուժական հիվանդություն, ավելի ճիշտ որ նրան տեղափոխել էին հոգեբուժական կազմակերպություն ոչ թե այն պատճառով, որ նա հոգեկան խանգարումներ ունի, այլ որ նա ապօրինի է հայտնվել այդտեղ։ Մենք իհարկե մեր իրավասության սահմաններում տրամադրեցինք այդ փաստաթուղթը նրան, բայց դարձյալ սրանով խնդիրը չէր սահմանափակվել։ Աղջկան շարունակել էր զանգահարել ոստիկանության այն ծառայողը, որը պարտավոր էր նրան աջակցել, և սկսել առաջարկել հանդիպել, կամ այլ կերպ ասած՝ սիրահետում էր նրան։ Դա էլ իհարկե ապօրինի էր որովհետև աղջիկը վախեցել էր,  մեզ դիմեց այդ հարցով, մենք արագ միջամտեցինք։ Եվ այս գործի ուսումնասիրության արդյունքում մենք պարզեցինք, որ խնդիրներն ունեն թե օրենսդրական, թե պրակտիկ նշանակություն։ Կոնկրետ իրավիճակում ակնհայտ էր, որ աղջիկը հայտնվել էր այս վիճակում և կրկնակի զոհացման էր ենթարկվել այն պատճառով, որ նախ և առաջ մենք չունենք այս ոլորտում օրենսդրություն, որը կարող է այդ ամենը ապահովել։ Դրանից բացի, մեր պաշտոնյաները, համապատասխան պետական մարմինների աշխատակիցները չունեն բավարար կոմպետենտություն։ Նրանց միջև չկա համագործակցություն – սա նույնպես կարևոր է։ Օրինակ՝ հարց էր առաջանում՝ ինչու էր ոստիկանության ծառայողը կանչում շտապօգնության ծառայություն, և շտապօգնության ծառայությունը ինչու էր նրան տեղափոխում հոգեբուժարան, և հոգեբուժարանը ինչու էր անմիջապես կորզում նրանից, թույլ տվեք ասել, այդ համաձայնությունը՝ առանց պարզելու, օրինակ, հոգեբանական աջակցության միգուցե անհրաժեշտությունը, նյութական աջակցության անհրաժեշտությունը։ Միգուցե աղջիկը երեխաներ ուներ՝ մանկահաակ երեխաներ, ովքեր մնացել էին առանց ծնողական խնամքի։ Այլ միանգամից նրան անմիջապես ենթարկել էին հոգեբուժական կազմակերպությունում բուժման։ Դարձյալ նշում եմ՝ իրավական առումով թեև պարտադրել էին նրան տալ համաձայնություն, բայց ըստ էության ստացվել էր, որ այդ համաձայնությունը բացակայում էր, և ստացվել էր, որ այս ամենի պատճառով նրա իրավունքների պաշտպանության փոխարեն լրացուցիչ խախտել էին նրա իրավունքները՝ ապօրինի ազատությունից զրկելով, կրկնակի զոհացման ենթարկելով, նույնիսկ էլ չասեմ, որ հետագայում ոստիկանության ծառայողների անբարեխիղճ գործողությունների մասին։ Իհարկե մենք այս ամենի արդյունքում միջնորդություններ ներկայացրեցինք քրեական գործ հարուցելու հետ կապված։ Մեր միջնորդության հիման վրա առողջապահական և աշխատանքի տեսչական մարմինը խախտումներ հայտնաբերեց բազմաթիվ, և դրա հիման վրա հանձնարարականներ տրամադրեցին և այլն, և մենք հիմա շարունակաբար պայքարում ենք դրա դեմ։ Բայց այս ամենը ևս մեկ կարևոր նշանակության դաս պետք է լինի բոլորի համար՝ հասկանալու, պատկերացնելու համար, որ մենք պետք է ունենանք այս ոլորտում հստակ օրենսդրական կարգավորումներ։ Հարցն այն է, որ այս ընտանեկան բռնության կանխարգելման, կնոջ իրավունքների պաշտպանության հարցերում կարծրատիպերը շատ են, սխալ պատկերացումները շատ են։ Հետևաբար՝ մենք պետք է ունենանք երկու առնվազն կարևորագույն պայման՝ պատշաճ օրենսդրություն և բարձր որակավորում ունեցող մասնագետներ։ Օրենսդրություն ասելով ես նկատի ունեմ ոչ միայն Ազգային ժողովի կողմից ընդունված օրենքները, այլ նաև տարբեր ենթաօրենսդրական ակտերը՝ հրամաններ, կառավարության որոշումներ և այլն։ Իսկ այսօր, մեր փորձը ցույց է տալիս՝ ուսումնասիրությունը, որ դրանք խայտաբղետ են, դրանք բազմաթիվ են, իրար մեջ նաև առկա են հակասություններ։ Հետևաբար նաև պրակտիկ կիրառության տեսանկյունից խնդիրներ են անընդհատ առաջացնում։ Նույնը՝ մասնագիտական կարողությունները։ Եթե մասնագետը չունի բավարար մասնագիտական կարողություններ, բնականաբար չի կարող օրենքը կիրառել։ Ավելին, այս անկատար օրենսդրության պայմաններում կիրառությունը հանգեցնելու է ավելի մեծ խնդիրների։ Եվ դուք տեսաք, որ անգամ ճակատագրական նշանակության կարող են լինել այս հարցերը։ Դրանից բացի, բավարար չէ, որ յուրաքանչյուր պետական մարմին որպեսզի ինքը իրեն անկախ իրականացնի իր աշխատանքը։ Պետք է նրանք համագործակցեն իրար հետ։ Սա է նաև խնդիրը՝ որ նրանց միջև չկա համագործակցություն։ Օրինակ տեսեք՝ այս իմ բերած օրինակում առնվազն երեք պետական մարմին, երեք ծառայություն, իրարից անկախ աշխատելով, իրենց գործողություններով նպաստել են մարդու իրավունքների խախտմանը, որոնք ճակատագրական կարող էին լինել – ոստիկանություն, շտապ բժշկական օգնության ծառայություն և իհարկե՝ հոգեբուժական կազմակերպությունը։ Շատ կարևոր է նկատի ունենալ, որ ընտանիքում բռնության զոհի, կնոջ իրավունքների պաշտպանության տեսանկյունից կարևոր է պետության նախահարձակ իրավապաշտպան աշխատանքը։ Այսինքն՝ չպետք է պետությունը նստի սպասի դեպք արձանագրելիս մարդը բողոքո՞ւմ է, կամ փորձո՞ւմ է իր իրավունքները պաշտպանել, թե ոչ։ Պետությունը պարտավոր է ակտիվ գործել, որովհետև ունի պոզիտիվ պարտավորություն, և դա նաև պետք է տարածել ողջ պետական ապարատի վրա։ Կարևոր է նաև քաղաքացիական հասարակության հետ համագործակցությունը։ Այսօր, ցավոք սրտի, պետություն-քաղհասարակություն համագործակցությունը կապի առումով արդյունավետ չի աշխատում։ Հետևաբար՝ մենք պետք է կատարելագործենք ՀՀ օրենսդրությունը, մենք պետք է բարձրացնենք շարունակաբար մասնագիտական որակները՝ մեր բոլոր այն պետական մարմիններում ծառայողների մասին է խոսքը, որոնք կարող են որևէ կերպ առնչվել կնոջ, երեխայի կամ առհասարակ ընտանիքում բռնության զոհի հետ։ Մենք պետք է նկատի ունենանք կարևորագույն հանգամանք. բոլոր այն իրավիճակներում, որտեղ մենք ունենք բռնություն, որտեղ շարունակաբար բռնություն է գործադրվում կնոջ նկատմամբ, երեխայի նկատմամբ, և պետությունը պատշաճ կանխարգելիչ միջոցներ չի ձեռնարկում, ապա նախևառաջ մենք չենք կարողանալու ունենալ արդյունավետ պայքար դրա դեմ, բացի այդ՝ ընտանիքում բռնության կանխարգելման տեսանկյունից ընտանեկան արժեքների պաշտպանության հարցում նույնպես ունենալու ենք խեղումներ։ Ուզում եմ հատուկ նշել, որ կնոջ իրավունքների պաշտպանությունը, ընտանիքում բռնության կանխարգելումը որևէ կերպ չի կարելի հակադրել ընտանեկան արժեքների պաշտպանությանը։ Որպես ՀՀ մարդու իրավունքների պաշտպան՝ ինձ համար կարևորագույն նշանակություն ունի ընտանիքը։ Ընտանիքը մեր հասարակության հիմնական բնականոն բջիջն է։ Ընտանիքի հիման վրա է կառուցվում մեր երկիրը, մեր հասարակության ամրությունը։ Բայց դրա հետ մեկտեղ, եթե մենք ունենք բռնություն ընտանիքում, մենք երբեք չենք կարող ունենալ առողջ հասարակություն։ Երեխայի դաստիարակության, կրթության համար ավելի լավ վայր, քան ընտանիքն է, դժվար է գտնել, անհնար է, ես կարծում եմ գտնել, անգամ ամենալավ հաստատությունում։ Իսկ կնոջ նկատմամբ բռնության արդյունքնում է, որ, օրինակ, երեխան կարող է հայտնվել ինչ-որ հաստատությունում, մնալ ծնողազուրկ, առանց ծնողական խնամքի։ Ընտանեկան արժեքների խաթարման պայմաններում անհնար է առհասարակ խոսել ամուր ընտանիքի մասին։ Հետևաբար, եթե մենք ուզում ենք ունենալ ամուր ընտանիք, առողջ հասրակություն և հզոր պետություն, մենք պետք է դադարենք բռնություն գործադրելը, պետք է բացառենք նվաստացնելը կնոջը կամ երեխային։ Ուժեղ մարդը երբեք բռնության չի ենթարկում ու չի նվաստացնում։ Ուժեղ է այն մարդը, ով ապրում է առողջ հասարակությունում, ամուր պետությունում, որը զերծ է բռնությունից։ *** Հոլովակը նկարահանվել է Եվրոպական միության կողմից ֆինանսավորվող և «ՄԱԿ Կանայք»-ի ու ՄԱԿ-ի Բնակչության հիմնադրամի կողմից իրականացվող «ԵՄ-ն հանուն կանանց և տղամարդկանց իրավահավասարության. Միասին ընդդեմ գենդերային կարծրատիպերի և բռնության» ծրագրի շրջանակներում։

Կառավարությունում փոխվարչապետի պաշտոնակատար Մհեր Գրիգորյանը և Հայաստանում ՄԱԿ-ի մշտական համակարգող Շոմբի Շարփը ստորագրել են «Հայաստանի համար ՄԱԿ-ի Կայուն զարգացման գործընկերության 2021-2025 թվականների շրջանակ» փաստաթուղթը (Գործընկերության շրջանակ): Մինչ ստորագրման արարողությունը Մհեր Գրիգորյանը հանդես է եկել ողջույնի խոսքով՝ նշելով, որ փաստաթղթում նշված բոլոր ոլորտներն ու ուղղությունները Հայաստանի համար առանցքային դերակատարություն ունեն: Փոխվարչապետի պաշտոնակատարն իր խոսքում մասնավորապես նշել է. «Այսօր ստորագրվող փաստաթղթի շնորհիվ, կարծում եմ, մենք առավել կկենտրոնացնենք մեր համատեղ ջանքերը ՄԱԿ-ի 2030 կայուն զարգացման օրակարգը կենսագործելու ուղղությամբ»: Փոխվարչապետ Մհեր Գրիգորյանի և Հայաստանում ՄԱԿ-ի մշտական համակարգող Շոմբի Շարփի կողմից ստորագրված Գործընկերության շրջանակը ՄԱԿ-ի ռազմավարական կարևորագույն փաստաթուղթն է, որը սահմանում է Հայաստանում գործող ՄԱԿ-ի բոլոր կառույցների աշխատանքը առաջիկա հինգ տարիների ընթացքում: Զարգացման ազգային առաջնահերթությունների հիման վրա մշակված համաձայնագիրը ամփոփում է ՄԱԿ-ի՝ Հայաստանում գործող և ոչ ռեզիդենտ 20 կառույցների հավաքական առաջարկը երկրին, որով ՄԱԿ-ը 230 միլիոն ԱՄՆ դոլարի ֆինանսական աջակցություն է հայտնում՝  ի շահ հայ ժողովրդի: Ստորագրման արարողության ժամանակ պարոն Շարփն ընդգծեց. «Գործընկերության շրջանակը նոր կարևոր ուղենիշ է Հայաստանի Հանրապետության և Միավորված ազգերի կազմակերպության միջև արդեն իսկ խորը համագործակցության ուղղությամբ։ Մենք համոզված ենք, որ մեր գործընկերների հետ համատեղ ջանքերով կարևոր ներդրում կունենանք համավարակի և հակամարտության կրկնակի ճգնաժամի ժամանակահատվածում՝ օգնելով երկրին առաջ շարժվել դեպի ավելի լուսավոր, խաղաղ և բարեկեցիկ Հայաստան: Այս համաձայնագիրը սահմանում է Հայաստանում ՄԱԿ-ի բոլոր գործակալությունների հավակնոտ և հավաքական տեսլականը, որի նպատակն է բարելավել մարդկանց բարեկեցությունն ու հնարավորությունները, նպաստել տնտեսական «կանաչ» բարեփոխումներին, ամրապնդել արդյունավետ կառավարման համակարգը և խթանել գենդերային հավասարությունը՝ չանտեսելով ոչ մեկին»: Գործընկերության շրջանակը 14 ամիս տևած խորհրդակցությունների գործընթացի արդյունք է, որն իրականացվել է Հայաստանի կառավարության, ազգային այլ գործընկերների հետ, այդ թվում՝  քաղաքացիական հասարակության կազմակերպությունների, միջազգային ֆինանսական հաստատությունների, միջազգային գործընկերների, մասնավոր հատվածի, գիտական շրջանակի և միջազգային ՀԿ-ների հետ: Այն նաև արտացոլում է Հայաստանում ապրող մարդկանց կարծիքը, որ հավաքագրվել է ՄԱԿ-75 գլոբալ հետազոտության միջոցով: Գործընկերության շրջանակն արտացոլում է նաև ՔՈՎԻԴ-19 համավարակի և Լեռնային Ղարաբաղում և դրա շուրջ հակամարտության հետևանքների հաղթահարմանն ուղղված արձագանքման միջոցառումները։ Գործընկերության շրջանակը հիմնված է ՀՀ կառավարության և ՄԱԿ-ի միջև 2016-2020 թթ. ՄԱԿ-ի զարգացման աջակցության ծրագրի (ՄԱԿԶԱԾ) շրջանակում արդյունավետ համագործակցության վրա, որի արդյունքում ընդլայնվել են կայուն տնտեսական հնարավորությունները, կատարելագործվել են ժողովրդավարական կառավարման համակարգերը, առաջընթաց է գրանցվել գենդերային անհավասարության նվազեցման հարցում, ամրապնդվել են միգրացիայի, սահմանների և ապաստարանների կառավարման համակարգերը, բարելավվել է հիմնական կրթության և սոցիալական պաշտպանության ծառայությունների հասանելիությունը, ավելի մատչելի են դարձել որակյալ բժշկական ծառայությունները և բարելավվել է էկոլոգիական միջավայրը։